Podczas nurkowania w jednym z odwiedzanych przez nas akwenów sfotografowaliśmy meduzy słodkowodne.
Poniżej kilka informacji na ich temat.

Meduza słodkowodna Kraspedakusta (Craspedacusta sowerbii)

Gatunek słodkowodnej meduzy został znaleziony w 1880 roku przez sekretarza Londyńskiego Towarzystwa Botanicznego w basenach, w których hodowano olbrzymią amazońską lilię wodną, w szklarni Royal Botanic Gardens at Kew, w Londynie. Gatunek przybył w roku 1838 z roślinami przywiezionymi z Brazylii przez botanika i podróżnika Richarda Schomburga.
Po odkryciu w basenach Kew, niedługo potem znaleziono ten gatunek w podgrzewanych basenach Regent's Park, w Londynie, Birmingham, Boscome, Sheffield i Edynburgu (Russell 1953). Do basenów w szklarni Sheffield C. sowerbii została przeniesiona z sadzonkami lilii.

W Polsce znaleziona w roku 1928 w akwarium w Szamotułach, potem w 1953 roku w akwarium w Warszawie i znowu w akwarium w Lublinie w roku 1965. W naturze spotkana w roku 2001w rzece Rórzyca.
Rok później zanotowana na Bagrach w Krakowie. Osobiście widziałem meduzy w  jeziorze Srebrnym kolo Opola.

Gatunek rzadki, ale pospolity na całym świecie. Obecnie uważa się, że ojczyzną kraspedakusty są Chiny (rzeka Yang-tse-kiang, Jangcy-kiang). W starych dokumentach chińskich była podawana już w roku 1250. Handel roślinami i zwierzętami akwariowymi niewątpliwie wspomaga rozprzestrzenianie się gatunku. W rodzaju Craspedacusta są 3 gatunki pewne, a kolejne 2 uważa się za niepewne z powodu niekompletnych i słabych opisów.

Opis
Meduza: dzwon 10-20 mm szeroki, słabo spłaszczony bardziej niż półkula; mesoglea pogrubiona; z dobrze rozwiniętym brzeżnym pierścieniem knidocyst; velum szerokie i dobrze rozwinięte; manubrium duże, górna część stożkowa z szeroką kwadratową podstawą zwężającą się w dół do regionu w kształcie krzyża; gęba z 4 prostymi lub słabo sfałdowanymi wargami rozciągającymi się poza brzeg dzwona; 4 proste promieniste kanały i kanał okrężny szeroki i masywny, ryc 7. Cztery duże gładkie, trójkątne workowate gonady z zaokrąglonymi przydatkami (comers), zwisającymi w dół do przestrzeni poddzwonowej z punktu połaczenia kanałów promienistych z manubrium; posiada 200 do 400 lub więcej, wydrążonych/pustych czułków w kilku rzędach umieszczonych na różnych poziomach brzegu dzwona, najstarsze 4 przypromieniowe brzeżne czułki są największe i położone najwyżej; podstawy czułków brzeżnych przylegające do zewnętrznej części dzwona; powierzchnia brzeżnych czułków pokryta równo rozłożonymi brodawkami, każda z trzema do 10 knidocystami; 100 do 200 lub więcej statocyst, zwykle w około połowie liczby marginalnych czułków; statocysty położone w velum tworzą dośrodkowe rurki z podstawą powiekszającą się przy brzegu dzwona. Craspedacusta sowerbii posiada trzy zestawy czułków różnej długości. Krótsze służą do chwytania pokarmu a dłuższe do stabilizacji w czasie pływania i polowania. Liczba czułków rośnie z wiekiem i dojrzałością meduzy. Ich liczbę różni autorzy podają w zakresie od 218 (Pérez-Bote i in, 2006) do 497 (Boothroyd i in., 2002).

Sposób odżywiania: Planktonożerca
Ofiarami wszystkich meduz padają zwierzęta zooplanktonowe i bentosowe o rozmiarach 0,1 do 3,0 mm. Najefektywniej polują na zwierzęta wielkości 0,4 do 1,4 mm i aktywne jak np. widłonogi. Drobne i dobrze opancerzone wrotki (np. Keratella cochlearis) prawie nigdy nie są zjadane. Zwierzęta większe niż 1,4 mm rzadko udaje się je złapać i zjeść, bo są w stanie uwolnić się. Mniejsze zwierzęta prawdopodobnie nie są w stanie wyzwolić działania nematocysty po kolizji z meduzą.
Samce i samice różnią się wyglądem, widoczny tylko w stadium meduzy.

Siedliska zajmowane w obrębie naturalnego zasięgu:

• Powierzchniowe wody płynące
• Powierzchniowe wody stojące